“Ποτέ δεν μπόρεσα να βρω την αιτία για την οποία δεν  κατάφερα  να παίξω ποδόσφαιρο και να αποδείξω την αξία μου. Ίσως φταίει το ότι δεν κατάλαβα ποτέ το Ισπανικό ταμπεραμέντο, ίσως η μεγάλη μου πίστη στον εαυτό μου. Βρέθηκα στην καταστροφή από το αλκοόλ. Το χειρότερο από όλα. Ήμουν εξαρτημένος από το ποτό. Όλη μέρα ήμουν με ένα ποτήρι στο χέρι. Βρέθηκα μπροστά στο χείλος του γκρεμού. Και τότε κάποιο χέρι με τράβηξε και σώθηκα. Γλίτωσα. Για τον λόγο αυτό λέω συνέχεια ότι ο Θεός με βοήθησε. Πολλοί δεν μπορούν να με καταλάβουν. Ας είναι…”

Αν και ο Λέβ Γιασίν ήταν αυτός που καθόρισε  κάθε τι που έχει σχέση με τους τερματοφύλακες στην πάλαι ποτέ ενιαία Σοβιετική Ένωση, εν τούτοις υπάρχει άλλος ένας τερματοφύλακας που έφτασε πολύ ψηλά, καθιστώντας το όνομα του ένα από τα κορυφαία στην θέση αυτή. Αμέσως μετά τον Γιασίν, λοιπόν ο νους του καθενός πάει στο όνομα ενός αλλού μεγάλου γκολκίπερ που σημάδεψε με την παρουσία του κάτω από τα δοκάρια της τότε Σοβιετικής Ένωσης και της Σπαρτάκ Μόσχας για μια ολόκληρη δεκαετία.  Ο Ρενάτ  Ντασάεφ στέφθηκε οκτώ φορές κορυφαίος τερματοφύλακας στην πατρίδα του, από το 1980 έως το 1988 και σίγουρα όχι άδικα.  Ο Ντασάεφ γεννήθηκε στις 13 Ιουνίου του 1957, στο Αστραχάν.

Σε ηλικία οκτώ χρονών ξεκίνησε το ποδόσφαιρο στα εφηβικά τμήματα της τοπικής Βόλγκαρ ενώ το 1978 έκανε το ντεμπούτο του με την Σπαρτάκ , η οποία διαβλέποντας το ταλέντο του τον απέκτησε αμέσως από την τοπική ομάδα. Αγωνίσθηκε στην ομάδα της Μόσχας για 11 ολόκληρα χρόνια κατακτώντας μαζί της δύο πρωταθλήματα και συμπληρώνοντας 335 συμμετοχές. Δεν είναι τυχαίο – δείγμα της μεγάλης του κλάσης- ότι σε 235 ματς του πρωταθλήματος δεν δέχθηκε κανένα γκολ. Κράτησε δηλαδή την εστία του ανέπαφη. Οπλισμένος με μια εντυπωσιακή σταθερότητα αλλά και με εκπληκτικά αντανακλαστικά, ο Ντασάεφ δεν άργησε να καθιερωθεί στην Εθνική της Σοβιετικής ένωσης.

Η αρχή έγινε με την Ολυμπιακή ομάδα το 1980. Η ΕΣΣΔ φάνταζε ως το μεγάλο φαβορί για το χρυσό μετάλλιο, τόσο λόγω έδρας, όσο και για την πληθώρα καλών ποδοσφαιριστών που διέθετε στις τάξεις της. Προς μεγάλη απογοήτευση των φιλάθλων όμως, η ομάδα τους αναγκάστηκε να περιοριστεί στην τρίτη θέση και στο αργυρό μετάλλιο. Αυτό όμως δεν εμπόδισε σε καμία περίπτωση τον Ντασάεφ να δείξει την μεγάλη του κλάση και τα μεγάλα του προσόντα για πρώτη φορά σε παγκόσμιο επίπεδο. Η πραγματική καταξίωση αυτού του μεγάλου άσσου ήρθε στο παγκόσμιο κύπελλο του 1982 στα γήπεδα της Ισπανίας. Στο πρώτο ματς οι Σοβιετικοί αντιμετώπισαν την Βραζιλία του Ζίκο, του Σόκρατες, του Φαλκάο. Αν και προηγήθηκαν οι Σοβιετικοί, οι Βραζιλιάνοι απέδειξαν την κλάση τους και κέρδισαν τελικά 2 -1, αλλά με τον Ντασάεφ να κάνει πράγματα  και θαύματα. Ο Ρώσος τερματοφύλακας, εξασφάλισε έτσι μια θέση στις μορφές εκείνου του Μουντιάλ, άσχετα αν η Σοβιετική ένωση δεν κατάφερε να πάει παραπέρα από τον πρώτο γύρο. Ο Ντασάεφ έλαμψε και συμμετείχε κανονικά και στο Μουντιάλ του 1986, αλλά και σε εκείνο της Ιταλίας το 1990.

Σε ευρωπαϊκό επίπεδο κατάφερε να οδηγήσει την Σοβιετική Ένωση στον τελικό του Ευρωπαϊκού πρωταθλήματος που διεξαγόταν στα γήπεδα της Δυτικής Γερμανίας.  Εκεί βρήκε απέναντι της την Ολλανδία του Φαν Μπάστεν και του Γκούλιτ, η οποία κέρδισε τελικά με 2 – 0. Παρά ταύτα ήταν και πάλι η μεγάλη μορφή στην θέση του τερματοφύλακα σε εκείνο το ευρωπαϊκό πρωτάθλημα. Δεν είναι τυχαίο ότι εκείνη τη χρονιά ο Ντασάεφ ανακηρύχθηκε κορυφαίος τερματοφύλακας στον κόσμο. Το καλοκαίρι του 1988 και εν όψη της κατάρρευσης του υπαρκτού Σοσιαλισμού ο Ρενάτ Ντασάεφ επιχείρησε να περάσει στην Δύση και σε κάποια ομάδα χώρας του Δυτικού μπλοκ. Τα κατάφερε και μεταγράφηκε στην Ισπανία και πιο συγκεκριμένα στην Σεβίλλη. Αυτό όμως και η καταστροφή του. Δεν μπόρεσε ποτέ να δείξει την μεγάλη του κλάση  ούτε  και την πραγματική του αξία. Κάποια στιγμή έμεινε εκτός ενδεκάδας και έφτασε στο χείλος της καταστροφής, αφού κινδύνεψε να γίνει αλκοολικός. Την τελευταία στιγμή σώθηκα και ανέλαβε ως προπονητής τα εφηβικά τμήματα της Σεβίλλης. Αυτή ήταν και η σωτηρία του αφού έτσι κατέφερε να σωθεί και να ξεμπλέξει από το ποτό, το οποίο και κινδύνεψε να τον καταστρέψει. Το μεγάλο του παράπονο ήταν ότι δεν μπόρεσε ποτέ να φτάσει στα επίπεδα που ήταν στην Ρωσία και που δεν μπόρεσε ποτέ να αποδείξει στην Ισπανία.

Το όνομα του ήταν καθημερινά στα χείλη των Σοβιετικών τα χρόνια που ο ίδιος ήταν το νούμερο ένα. Σε μια χώρα που έτσι και αλλιώς είχε μεγάλη παράδοση στην θέση των τερματοφυλάκων. Πολλοί μάλιστα τον είχαν χρίσει διάδοχο του Γιασίν, άσχετα αν ποτέ ο Ντασάεφ δεν μπόρεσε να κερδίσει τους τίτλους που κέρδισε ο Γιασίν. Όμως ακόμη και σήμερα θεωρείτε ο νούμερο 2 τερματοφύλακας όλων των εποχών για το Σοβιετικό ποδόσφαιρο. Στα χάι λάιτς άλλωστε του παγκοσμίου κυπέλλου του 1982 και του 1986, οι αποκρούσεις του υπάρχουν  ακόμη για να θυμίζουν σε όλους τον τελευταίο μεγάλο τερματοφύλακα των Σοβιετικών και έναν από τους κορυφαίους της Ευρώπης. Τον Ρενάτ Ντασάεφ. Αυτόν που σταμάτησε τους Βραζιλιάνους και τους Ιταλούς. Στην κορυφαία παράσταση της μεγάλης του καριέρας. Στο Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα του 1988 στην Γερμανία. Εκεί που έφτασε μια ανάσα από ένα μεγάλο τίτλο, που του έλειπε τόσο.. Kαι κάτι τελευταίο. Ξέρετε τι κάνει σήμερα ο Ντασάεφ; Ζητιανεύει στοτς δρόμους της Σεβίλης για να αγοράσει ποτό. Δεν επεκταθήκαμε σε αυτό απο σεβασμό στην ποδοσφαιρική καριέρα αυτού του μεγάλου ασσου. Τι αλλο να πούμε; Ο απόλυτος ξεπεσμός